Acceptatie? Dat nooit. Accepteren dat je parkinson hebt, betekent niet dat je er tevreden mee bent. Het is niet passief gebeurd, zo nu heb ik het geaccepteerd… Er is steeds een nieuw stukje te verkennen. Alleen al het gebruik van medicatie. Wanneer ben je goed ingesteld? 

Wat is acceptatie dan wel? Het begint met het inzien dat je een keuze hebt. Huh hoezo?! Een keuze? Parkinson hebben is toch geen keuze? Nee dat klopt, maar hoe je ermee omgaat wel. Het gaat allemaal om context en perspectief. Twee van die heerlijke vage woorden.

Laat ik met context beginnen. Een manier om context uit te leggen is als volgt. Vanuit welke overtuiging leef jij je leven? Vaak is dit een schaduw en niet in het licht voor je. Je hebt het niet door. Net zoals het metafoor van de 2 vissen:

Er zwemmen twee vissen in de zee. Zegt de een tegen de ander “ik heb gehoord dat hier ergens een prachtige zee moet zijn”. Zegt de ander “JA ik weet waar die is, kom maar mee…” samen zwemmen ze naar boven en tsjup springen ze uit de zee. Roept de andere vis “KIJK DAAR (wijst naar beneden) is de zee” en flop vallen ze er weer in en kunnen ze het niet meer zien.

Schaduw (onbewuste overtuiging) kun je ervaren in alle zaken die je weerstand geven. Zoek de zaken uit die schuren, die je boos maken, die je irriteren in anderen. Leg de verantwoordelijkheid niet bij de ander, maar ga in jezelf op zoek…

Schaduw ontstaat doordat we hebben geleerd onze begeerte, wensen en verlangens te verbergen. Toen ze eenmaal verborgen waren, voelden ze slecht. Alles wat slecht aanvoelde, werd verkeerd. We wilden weten wie verantwoordelijk was voor de pijn die we ervoeren. We creëerden een zondebok. We deden al het mogelijk om ‘de ander’ te bestrijden en op onze hoede te zijn. Totdat al het projecteren op de ander, de pijn niet kon verdrijven. Dan ontstaat er een permanente strijd tussen innerlijke en buitenwereld.

Parkinson kun je ook niet verdrijven. Hoe graag je dat ook wil. Vaak gaan mensen de innerlijke strijd aan. Fysiek mag je natuurlijk gaan sporten, medicatie nemen etc. Echter voor de innerlijke strijd is de oplossing niet het gevecht aangaan… Maar je schaduw aankijken. Dat kan alleen door er licht op te laten schijnen. Want als er licht bij schaduw komt verdwijnt die. En dat is een verdomd (gevoelsmatig) pijnlijk en verdrietig proces. Lachen en huilen tegelijk. Lachen om “hoe heb ik dat nooit zo kunnen zien”. Huilen omdat alles waar je altijd in geloofde, er in het licht ineens niet zo uit blijkt te zien.

Dit proces kun je met ParkinsonCompass aan je zijde doorlopen. Je kunt het misschien ook alleen? Maar net zoals de twee vissen, is het fijn als iemand je soms de weg wijst.

Mocht je toch een stukje eerst alleen willen doen dan heb ik hier een paar vragen voor je:

• Wie/wat irriteert je?
• Waarvoor maak je de ander verantwoordelijk?
• Wat sta jezelf daardoor niet toe te voelen?
• Waar in je verleden heb je besloten, dat je dit niet mag voelen?
• En wat wil je nu eigenlijk echt?
• Met andere woorden: wat is je diepste verlangen?
• Welke context zet jij voor een leven met Parkinson?
• Op welke manier kun jij je verlangen leven met Parkinson?

En ja, helaas dan is het nog steeds zoeken naar goed ingesteld zijn met medicatie en ervaar je verdriet als je arm niet precies doet wat jij wil… Aanvaarding is een actief dynamisch proces.

Het perspectief dat je kiest om te hebben op aanvaarding en een leven met Parkinson is ook op verschillende manieren uit te leggen. Stel je zet een zonnebril op. Dat kleurt de wereld een beetje bruiner. Zet je de bril van je buurvrouw op, zie je alles groter. Zet je de spreekwoordelijk roze bril op, is alles in het leven ineens mooier! Welke bril jij kiest bepaalt hoe je de wereld en de uitkomst van je overtuigingen ziet.

Stel je hebt net de diagnose gekregen en de neuroloog zegt “maar je gaat er niet dood aan”. Wat denk jij dan…? Vervolgens kom je bij de fysiotherapeut en die zegt: je zit bij die neuroloog? Wat fijn hij/zij is de beste van Nederland! 

Op welke manier beïnvloedt dit je ‘perspectief’ op de neuroloog? Oh, hij bedoelde die uitspraak vast heel goed… Terwijl je in eerste instantie dacht wat een botte hork.

Wat is jouw perspectief op acceptatie van Parkinson?

Lousanne

Een leven in overvloed. Totaal onverwachts kwam het besef dat alles echt bereikbaar is. Als alles kan, waar kies ik dan voor? Wat zijn eigenlijk mijn kernwaarden?

Vroeger wist ik dat alles altijd bereikbaar was. Ik probeerde in te voelen hoe het zou zijn als alles mogelijk was. Dat gaf me een overweldigend gevoel. Bewustzijnstrainingen hebben dezelfde insteek. Daar kwam ik erachter wat mijn beperkende overtuigingen zijn, en waardoor deze overvloed nog niet gerealiseerd is. Auw… Ja, dat kan soms pijn doen.

Enkele van mijn beperkende overtuigingen waren:  Ja maar, het kan toch ook niet… Ik heb die kennis toch nog niet. Ik heb dat geld toch nog niet. Ja, maar… Maar ja…

In mijn werk hoor ik deze overtuiging ook vaak: Ja, maar ik heb Parkinson. 

Volgens veel klanten de reden om niet te leven volgens hun eigen kernwaarden. Het feit dat de overtuiging ‘Ja, maar…’ naar boven komt, maakt dat ik hoor vanuit welk perspectief jij naar het leven kijkt.

De impact van het besef dat ‘alles’ bereikbaar is, is zó mooi dat het mij kan laten huilen en lachen tegelijk! Herken je die momenten ook? Ga eens bij jezelf na, wanneer zijn die momenten er voor jou? En wat gebeurt er dan precies?

Voor mij kunnen die momenten zijn wanneer mijn zoontjes mij wakker maken in het weekend om 4.00 ’s morgens. Met de twinkeling in hun ogen vragen ze zich af: Zal er iets in mijn schoentje zitten?

Ik blijf even stil liggen; de volgende eerlijke overtuiging komt op (lees: de ‘ja, maar belemmerende overtuiging): Oh nee, het is pas 4:00 uur! Jezus het is weekend, kan ik eindelijk even bijtanken, maken jullie mij zo vroeg wakker. Ga terug naar jullie bed.

Door even stil te blijven liggen ervaar ik de impact van deze gedachten. Wat is er nu belangrijk voor mij? Wat zijn mijn kernwaarden? Dan komt dankbaarheid naar boven en tranen met een glimlach. Liefde voor mijn kinderen en hun beleving van de wereld, en de herinneringen over mijn eigen kindertijd. Hoe kies ik ervoor om nu te reageren en te handelen?

Dit bewuste moment heeft voor mij invloed op hoe ik me voel en dus reageer.

Een totaal ander moment is de spontane onverwachte vakantie die ik laatst heb geboekt. 1 nachtje in een all-inclusive hotel in Marokko. Waar ik de tijd kan nemen om even helemaal stil te staan bij mijn passie en werk, zonder alledaagse afleidingen. De overvloed aan eten en zonneschijn… Waar kies ik voor?

Drie keer terug lopen naar het buffet, omdat ik niet kan kiezen, dus maar alles ga proeven? Of sta ik even stil, laat ik de impact ervan op mij inwerken, wat is belangrijk voor mij?

Tranen en een lach; een besef van zoveel overvloed.

Hoe ben ik hier terecht gekomen?! Wauw. Ik maak de keuze die het dichtst bij mijn kernwaarden ligt en mijn leven letterlijk voedt. De tijd hier in Marokko, doet me even stilstaan.

Er zijn ook genoeg downs in mijn leven. Ik prijs me gelukkig dat ik ook de ups zie. Het leven is altijd in overvloed, het is alleen dat ik mezelf de tijd mag gunnen om stil te staan, om te observeren wat er door mij heen gaat.

Ik kies ervoor om mijn passie via mijn werk met jullie te delen. Mijn visie:

Iedereen met Parkinson heeft de mogelijkheid een authentiek leven te leiden volgens hun eigen kernwaarden.

Heb jij Parkinson of heeft de Parkinson jou?

Welkom bij ParkinsonCompass.

Lousanne

Dood gaan, afscheid nemen, loslaten. Denken hoe het hoort, of weten hoe het moet is één. Maar het daadwerkelijk beleven is van heel ander kaliber. Er valt zoveel te vertellen en te zeggen over dood gaan en afscheid nemen in mildere vormen. Over loslaten, en over levend verlies ervaren. Ouder worden, kinderen baren, kinderen opvoeden, het is allemaal loslaten. Maar ook met een ziekte zoals Parkinson leven is een levend rouwproces.

Weerstand

Het is heel spannend om stil te staan en te voelen wat rouw met je doet. Het is over het algemeen makkelijker om weerstand te bieden, want als je eraan toegeeft, heb je “verloren” Wat heb je dan nog? Ja, dat weet je van tevoren niet. Dat ga je gaandeweg weer opnieuw uitvogelen of vormgeven.  Verlies van een stukje identiteit? Van wie je dacht te zijn, wie je was en hoe je hoort te zijn. Min of meer een gedwongen verandering van hoe je voorheen comfortabel leefde. De ziekte van Parkinson dwingt je min of meer hierbij stil te staan. Of je het nu wil of niet. Weerstand bieden vanuit angst, boosheid, en pijn, maken uiteindelijk dat je ergens kopje-onder gaat. Je blijft vasthouden aan iets wat niet meer is. Een bal onder water gedrukt houden, maakt je moe. Uiteindelijk schiet de bal met een knal boven water.

Training in afscheid nemen

In 2022 deed ik mee aan een prachtige training, waarbij ik geconfronteerd werd met mijn eigen dood. Enorm heftig, ja, dat klopt. Het proces bestond uit drie dagen lang afscheid nemen. De ontkenning en ongeloof, de boosheid, de weerstand/het gevecht aangaan, verdriet en depressie en ten slotte de aanvaarding. Op ieder laagje afscheid nemen van al mijn identiteiten en rollen in het leven. Moeder, dochter, zus, vriendin, familie, werkgerelateerde rollen. Zaken die ik bereikt had, dingen die ik ooit nog had willen doen. Afscheid nemen. Loslaten van de verbinding met dit lichaam waardoor ik mijn leven leef.

Geloof het of niet, ik heb het beleefd. Een waanzinnig intense, magische en vooral dankbare reis. Om daarna ‘wakker te worden’. Beseffen dat weerstand mij weerhoudt om het leven volgens mijn kernwaarden te leven. Echter, de onzekerheid die ik voel bij het loslaten van de weerstand, afscheid te nemen van mijn overtuigingen hoe ik dacht te zijn/ te moeten gedragen, moet overwinnen. Is het aller, allermoeilijkste dat er is, maar niet onmogelijk.

Leven met Parkinson

Ik zie deze processen ook bij mensen die te horen krijgen dat ze Parkinson hebben. Die hun leven moeten vormgeven met Parkinson. De een stapt in vanuit ongeloof, de ander vanuit boosheid (waarom ik). Zij gaan het gevecht aan, en zeggen; “Ik ga er alles aan doen om het niet slechter te laten worden”.

Ook zijn er mensen die in een depressie raken en verdriet zijn. Weer een aantal mensen ervaren aanvaarding. Telkens als er weer een verlies ervaren wordt, bijvoorbeeld als je moet stoppen met werken of als je merkt dat je hand niet precies doet wat jij wil, doorloop je het proces weer opnieuw. Het is een levend rouwproces.

Tijdens mijn training was er begeleiding. Een steun, een schouder. Iemand die niet direct betrokken is vanuit familie of vriendschap, maar wel oprecht, eerlijk en present. Een vuurtoren voor als ik het even niet meer zag zitten. Het zoeklicht in deze vuurtoren waren mijn kernwaarden. ParkinsonCompass kan jouw vuurtoren zijn. Het zoeklicht komt vanuit jezelf. Door middel van samenwerking creëer je richting in een leven waar levende rouw aanwezig is.

Ik help je graag.

Lousanne