Acceptatie? Dat nooit. Accepteren dat je parkinson hebt, betekent niet dat je er tevreden mee bent. Het is niet passief gebeurd, zo nu heb ik het geaccepteerd… Er is steeds een nieuw stukje te verkennen. Alleen al het gebruik van medicatie. Wanneer ben je goed ingesteld?
Wat is acceptatie dan wel? Het begint met het inzien dat je een keuze hebt. Huh hoezo?! Een keuze? Parkinson hebben is toch geen keuze? Nee dat klopt, maar hoe je ermee omgaat wel. Het gaat allemaal om context en perspectief. Twee van die heerlijke vage woorden.
Laat ik met context beginnen. Een manier om context uit te leggen is als volgt. Vanuit welke overtuiging leef jij je leven? Vaak is dit een schaduw en niet in het licht voor je. Je hebt het niet door. Net zoals het metafoor van de 2 vissen:
Er zwemmen twee vissen in de zee. Zegt de een tegen de ander “ik heb gehoord dat hier ergens een prachtige zee moet zijn”. Zegt de ander “JA ik weet waar die is, kom maar mee…” samen zwemmen ze naar boven en tsjup springen ze uit de zee. Roept de andere vis “KIJK DAAR (wijst naar beneden) is de zee” en flop vallen ze er weer in en kunnen ze het niet meer zien.
Schaduw (onbewuste overtuiging) kun je ervaren in alle zaken die je weerstand geven. Zoek de zaken uit die schuren, die je boos maken, die je irriteren in anderen. Leg de verantwoordelijkheid niet bij de ander, maar ga in jezelf op zoek…
Schaduw ontstaat doordat we hebben geleerd onze begeerte, wensen en verlangens te verbergen. Toen ze eenmaal verborgen waren, voelden ze slecht. Alles wat slecht aanvoelde, werd verkeerd. We wilden weten wie verantwoordelijk was voor de pijn die we ervoeren. We creëerden een zondebok. We deden al het mogelijk om ‘de ander’ te bestrijden en op onze hoede te zijn. Totdat al het projecteren op de ander, de pijn niet kon verdrijven. Dan ontstaat er een permanente strijd tussen innerlijke en buitenwereld.
Parkinson kun je ook niet verdrijven. Hoe graag je dat ook wil. Vaak gaan mensen de innerlijke strijd aan. Fysiek mag je natuurlijk gaan sporten, medicatie nemen etc. Echter voor de innerlijke strijd is de oplossing niet het gevecht aangaan… Maar je schaduw aankijken. Dat kan alleen door er licht op te laten schijnen. Want als er licht bij schaduw komt verdwijnt die. En dat is een verdomd (gevoelsmatig) pijnlijk en verdrietig proces. Lachen en huilen tegelijk. Lachen om “hoe heb ik dat nooit zo kunnen zien”. Huilen omdat alles waar je altijd in geloofde, er in het licht ineens niet zo uit blijkt te zien.
Dit proces kun je met ParkinsonCompass aan je zijde doorlopen. Je kunt het misschien ook alleen? Maar net zoals de twee vissen, is het fijn als iemand je soms de weg wijst.
Mocht je toch een stukje eerst alleen willen doen dan heb ik hier een paar vragen voor je:
- Wie/wat irriteert je?
- Waarvoor maak je de ander verantwoordelijk?
- Wat sta jezelf daardoor niet toe te voelen?
- Waar in je verleden heb je besloten, dat je dit niet mag voelen?
- En wat wil je nu eigenlijk echt?
- Met andere woorden: wat is je diepste verlangen?
- Welke context zet jij voor een leven met Parkinson?
- Op welke manier kun jij je verlangen leven met Parkinson?
En ja, helaas dan is het nog steeds zoeken naar goed ingesteld zijn met medicatie en ervaar je verdriet als je arm niet precies doet wat jij wil… Aanvaarding is een actief dynamisch proces.
Het perspectief dat je kiest om te hebben op aanvaarding en een leven met Parkinson is ook op verschillende manieren uit te leggen. Stel je zet een zonnebril op. Dat kleurt de wereld een beetje bruiner. Zet je de bril van je buurvrouw op, zie je alles groter. Zet je de spreekwoordelijk roze bril op, is alles in het leven ineens mooier! Welke bril jij kiest bepaalt hoe je de wereld en de uitkomst van je overtuigingen ziet.
Stel je hebt net de diagnose gekregen en de neuroloog zegt “maar je gaat er niet dood aan”. Wat denk jij dan…? Vervolgens kom je bij de fysiotherapeut en die zegt: je zit bij die neuroloog? Wat fijn hij/zij is de beste van Nederland!
Op welke manier beïnvloedt dit je ‘perspectief’ op de neuroloog? Oh, hij bedoelde die uitspraak vast heel goed… Terwijl je in eerste instantie dacht wat een botte hork.
Wat is jouw perspectief op acceptatie van Parkinson?
Lousanne