Dood gaan, afscheid nemen, loslaten. Denken hoe het hoort, of weten hoe het moet is één. Maar het daadwerkelijk beleven is van heel ander kaliber. Er valt zoveel te vertellen en te zeggen over dood gaan en afscheid nemen in mildere vormen. Over loslaten, en over levend verlies ervaren. Ouder worden, kinderen baren, kinderen opvoeden, het is allemaal loslaten. Maar ook met een ziekte zoals Parkinson leven is een levend rouwproces.
Weerstand
Het is heel spannend om stil te staan en te voelen wat rouw met je doet. Het is over het algemeen makkelijker om weerstand te bieden, want als je eraan toegeeft, heb je “verloren” Wat heb je dan nog? Ja, dat weet je van tevoren niet. Dat ga je gaandeweg weer opnieuw uitvogelen of vormgeven. Verlies van een stukje identiteit? Van wie je dacht te zijn, wie je was en hoe je hoort te zijn. Min of meer een gedwongen verandering van hoe je voorheen comfortabel leefde. De ziekte van Parkinson dwingt je min of meer hierbij stil te staan. Of je het nu wil of niet. Weerstand bieden vanuit angst, boosheid, en pijn, maken uiteindelijk dat je ergens kopje-onder gaat. Je blijft vasthouden aan iets wat niet meer is. Een bal onder water gedrukt houden, maakt je moe. Uiteindelijk schiet de bal met een knal boven water.
Training in afscheid nemen
In 2022 deed ik mee aan een prachtige training, waarbij ik geconfronteerd werd met mijn eigen dood. Enorm heftig, ja, dat klopt. Het proces bestond uit drie dagen lang afscheid nemen. De ontkenning en ongeloof, de boosheid, de weerstand/het gevecht aangaan, verdriet en depressie en ten slotte de aanvaarding. Op ieder laagje afscheid nemen van al mijn identiteiten en rollen in het leven. Moeder, dochter, zus, vriendin, familie, werkgerelateerde rollen. Zaken die ik bereikt had, dingen die ik ooit nog had willen doen. Afscheid nemen. Loslaten van de verbinding met dit lichaam waardoor ik mijn leven leef.
Geloof het of niet, ik heb het beleefd. Een waanzinnig intense, magische en vooral dankbare reis. Om daarna ‘wakker te worden’. Beseffen dat weerstand mij weerhoudt om het leven volgens mijn kernwaarden te leven. Echter, de onzekerheid die ik voel bij het loslaten van de weerstand, afscheid te nemen van mijn overtuigingen hoe ik dacht te zijn/ te moeten gedragen, moet overwinnen. Is het aller, allermoeilijkste dat er is, maar niet onmogelijk.
Leven met Parkinson
Ik zie deze processen ook bij mensen die te horen krijgen dat ze Parkinson hebben. Die hun leven moeten vormgeven met Parkinson. De een stapt in vanuit ongeloof, de ander vanuit boosheid (waarom ik). Zij gaan het gevecht aan, en zeggen; “Ik ga er alles aan doen om het niet slechter te laten worden”.
Ook zijn er mensen die in een depressie raken en verdriet zijn. Weer een aantal mensen ervaren aanvaarding. Telkens als er weer een verlies ervaren wordt, bijvoorbeeld als je moet stoppen met werken of als je merkt dat je hand niet precies doet wat jij wil, doorloop je het proces weer opnieuw. Het is een levend rouwproces.
Tijdens mijn training was er begeleiding. Een steun, een schouder. Iemand die niet direct betrokken is vanuit familie of vriendschap, maar wel oprecht, eerlijk en present. Een vuurtoren voor als ik het even niet meer zag zitten. Het zoeklicht in deze vuurtoren waren mijn kernwaarden. ParkinsonCompass kan jouw vuurtoren zijn. Het zoeklicht komt vanuit jezelf. Door middel van samenwerking creëer je richting in een leven waar levende rouw aanwezig is.
Ik help je graag.
Lousanne